Zostałem przyjacielem klawisza backspace. Użyłem go w ostatnim czasie tyle razy, że mój palec wyszukuje go już bezwzrokowo. Miałem w planach rozłożyć na czynniki pierwsze skok ze spadochronem. Nie taki samodzielny i wymagający szkolenia, a „lightowy” i całkowicie bezpieczny. W tandemie z instruktorem. Ale czy na pewno bezpieczny? Czy człowiek jest w stanie w 100% kontrolować proces bezwładnego spadania z nieba i w pełni zaufać niezawodności sprzętu? Chciałem opisać jak wygląda cały proces przygotowawczy, jakie emocje towarzyszą przed, w trakcie i zaraz po skoku. Zbadać pobudki kierujące ludźmi decydującymi się na ten, wydawać by się mogło, szaleńczy krok. Wziąłem łyk herbaty i zacząłem obserwować migający kursor. Regularność cyklu, w jakim pojawia się i znika wpłynął na mnie ogłupiająco. Nie mogę zebrać myśli. Czuję pustkę, zupełnie jakbym walczył z bezsennością. Kolejne literki nieśmiało pojawiające się na ekranie raz po razie bezlitośnie kasowane są przez znikającą kreskę z uporem maniaka powracającą do punktu wyjścia. Miałkie zdania chowają się ze wstydu szybciej niż zdążą się pojawić na białej karcie. Ziewając czuję, że wiele dziś nie napiszę. Czy to brak weny? Może temat jest zbyt banalny? Dochodzę do oczywistych wniosków. Skoczyć przecież może każdy, a skaczą ci, którym brakuje adrenaliny. Temat wyczerpany. Przynajmniej na teraz. A teraz tylko chwilę odpocznę…

*

Niezmordowany kursor znów pojawił się znienacka tuż nad moim nosem.
– Trzymaj – usłyszałem w momencie gdy znak edytora tekstu zaczął dźgać mnie w głowę.
– Gdybyś poczuł się słabo lub miał zawroty głowy, powąchaj – kursor zmaterializował się pod postacią wąskiej i półprzezroczystej rurki pcv. Z jej końca docierał ledwo wyczuwalny podmuch tlenu. To musiało być placebo. Wyjrzałem za okno i rurka momentalnie poszła w zapomnienie. Niewielka awionetka przelatywała właśnie nad szczytami Alp Południowych – cudownie malowniczej i modelowo ukształtowanej przez naturę krainy. Krajobrazy tego rejonu na tyle spodobały się producentom filmowym, że postanowiono je wykorzystać jako tło do opowiedzenia baśniowej historii o Władcy Pierścieni. W międzyczasie wskazówka wysokościomierza zainstalowanego w samolocie dotarła do progu 15000 stóp (ok. 4.5 km). Jak doczytałem później, człowiek osiągnąwszy taką wysokość bez wcześniejszej aklimatyzacji może stracić przytomność w ciągu zaledwie kilku minut. Na szczęście niewiedza ta stała się dla mnie wybawieniem i oszczędziła kilku nieprzyjemnych wspomnień z przeszłości. Moje myśli koncentrowały się raczej na wydawać by się mogło większym „problemie”. Za parę chwil miałem wyskoczyć z samolotu całkowicie uzależniając swój los od wytrzymałości szelek i czujności zblazowanego ciągłym skakaniem instruktora. Według statystyk, większość wypadków w czasie skoków spadochronowych spowodowanych jest przez osoby mające na koncie setki i tysiące skoków. Zabija rutyna i lekceważące podejście do procedur bezpieczeństwa u osób przekonanych, że nic im się nie może stać. Nie miałem jednak z tego powodu większych oporów. Zaufałem twardym danym potwierdzającym znikomy odsetek wypadków (średnio 1 na 100k). Okazuje się, że większa szansa na śmiertelny wypadek istnieje w czasie drogi na lotnisko niż w czasie samego lotu, jednak samochodem nikt raczej nie boi się jeździć (bezlitosne dane informują, że pokonując 16000 kilometrów rocznie, szansa na kolizję ze skutkiem śmiertelnym wynosi ok. 1 do 6000 w każdym kolejnym roku, co przeliczając na załóżmy 20 kilometrów drogi na lotnisko daje szanse 1 na 50k).
Zamiast analizowania tych danych poddałem się po prostu na rozwojowi sytuacji. Osiągnęliśmy zakładaną wysokość, a to oznaczało, że lada chwila rozpocznie się procedura wyładowywania samolotu. Dwie równoległe belki stanowiły rodzaj szyn, po których kolejne osoby przesuwały się w stronę wyjścia. Gdyby ktoś siedzący w środku miał chwilę zawahania, znalazłby się w kłopotliwej sytuacji. Wąskie wnętrze uniemożliwiało jakiekolwiek roszady miejsc, więc skutecznie blokowałby manewr osobom siedzącym bezpośrednio za nim. Kierując się maksymą „jak szaleć to szaleć” sam wybrałem wariant skoku z najwyższej możliwej wysokości, w związku z tym siedziałem na samym końcu kolejki będąc świadkiem narastającego poruszenia. Gdy kilka chwil później zaświeciła się dioda sygnalizacyjna zamontowana tuż przy wejściu na pokład, w kabinie zapanowała iście żołnierska atmosfera. Jak marines przez desantem nad wrogim terenem, wnętrze samolotu wypełniły ostatnie okrzyki bojowe, ostatnie słowa otuchy, przybite pięści i obietnice zobaczenia się tam, „na dole”. Właz od samolotu został otwarty, a w raz z nim umysły śmiałków gotowych na nowe doznania. To nie obawa przed samym skokiem wzbudza niepokój. Ludzie od zarania dziejów boją się tego, czego nie znają. To lęk przed zmianą stanu, przed słynnym wyjściem ze strefy komfortu wywołuje obawę. Po co ją więc w ogóle opuszczać? Odpowiedź na to pytanie mogłem znaleźć tylko w jeden sposób. W ten sposób uświadomiłem sobie, że czekam w kolejce obserwując jak kolejne pary skoczków bezrefleksyjnie wsysane są w bezkresną otchłań.

Może wydawać się to zaskakujące, ale nigdy nie marzyłem o skoku ze spadochronem. Decyzję podjąłem niejako spontanicznie, po rozeznaniu się w największych atrakcjach Queenstown, malowniczego rejonu w południowej części Nowej Zelandii. Dodatkowym marketingowym wabikiem stała się obietnica skoku w centrum Śródziemia, okolicy w której nakręcono wiele kadrów do popularnego hollywoodzkiego hitu. Skydiving cieszy się w Nowej Zelandii sporą popularnością, dlatego z ponad miesięcznym wyprzedzeniem musiałem potwierdzić konkretny dzień i godzinę. Od tego momentu mimowolnie odliczałem dni, a z dnia na dzień rosła ekscytacja pomieszana z obawą o nieprzewidywalną aurę w wybranym przeze mnie terminie. Harmonogram wyjazdu nie pozwalał na jakiekolwiek korekty w przypadku, gdyby w dniu, w którym zamierzałem skakać, padał deszcz. Napięcie towarzyszyło mi aż do ostatniego poranka przed godziną zero. Wesoły świergot ptaków za oknem mógł zwiastować tylko jedno. Stado wróbli oblegających okoliczne drzewo fetowało piękną, bezchmurną pogodę, a co za tym idzie mój skok musiał dojść do skutku.

Siedząc na krawędzi wejścia do awionetki z nogami luźno zwisającymi parę kilometrów nad ziemią nie było już czasu na zastanawianie. Wszystko potoczyło się w takim tempie, że nim zdążyłem się obejrzeć mknąłem już w powietrzu, a przez myśl przemknęło mi jedno pytanie: co ja właśnie zrobiłem? Na to pytanie również nie zdążyłem sobie odpowiedzieć, gdyż momentalnie poznałem odpowiedź na to wcześniejsze, o sens skakania. Wcześniej wydawało mi się, że potrafię sobie mniej więcej wyobrazić jak będę się czuł czasie skoku. Miałem rację. Wydawało mi się. Przeżycie jest z gatunku tych, które trzeba odczuć na własnej skórze, bo zwyczajnie brakuje odpowiednich słów mogących oddać stan, w jakim człowiek się wtedy znajduje. Potężny zastrzyk adrenaliny sprawia, że ma się poczucie całkowitej wolności. Szybując bezwładnie w dół ma się wrażenie, że można latać, a uczucie to samo w sobie jest nie do przecenienia. Zdecydowanie jestem w stanie zrozumieć ludzi, którzy są uzależnieni od skoków. Mój instruktor wyjawił, że wykonuje ich nawet kilkanaście dziennie przyznając przy tym, że ma najlepszą pracę na świecie. Trudno się z tym pod tym względem nie zgodzić, choć z pewnością nie jest to praca dla każdego.

Czy jest się czego bać? Moim zdaniem nie. Największe bariery tworzą się w głowie. Natura nie wyposażyła człowieka w skrzydła, stąd instynktowny lęk przed swobodnym lotem, jednak nie oznacza to, że nie powinniśmy tego robić. Czy warto było wydać ponad tysiąc złotych za minutę bezwładnego spadania? Wychodzenie ze strefy komfortu sprzyja rozwojowi. Otwiera nowe perspektywy pozwalające w inny sposób spojrzeć i docenić świat. A jeśli dodatkowo towarzyszy temu ogromna doza hedonistycznej przyjemności to mamy dwie pieczenie na jednym ogniu, co z nawiązką rekompensuje poniesiony wydatek. Ostatecznie pieniądz to rzecz nabyta, a żyje się tylko raz. Polecam.

Zapisz jako